|
MENU: Informacje |
Historia |
Galeria zdjęć |
Grodzisko oznaczone numerem 1/9(80-22), założone zostało w okresie epoki
żelaza przez ludność kultury łużyckiej na naturalnym wzniesieniu (Burg-B, Góra
Papaja) około 250m. na wschód od zabudowań PGR-u miejscowości Mierczyce.
Stanowisko to ze względu na szczególną wartość naukową wpisane zostało do
rejestru zabytków pod numerem 1/85.
Położenie stanowiska 1/9 w Mierczycach określają współrzędne geograficzne
16°l9/30// długości geograficznej wschodniej i 51°5/36// szerokości
geograficznej północnej. Wzgórze na którym wzniesiono grodzisko znajduje się
172m. n.p.m. na obszarze Równiny Wrocławskiej (jej północno-zachodniej
części), w dorzeczu potoku Wierzbniak, będącego lewobrzeżnym dopływem Kaczawy.
Stanowisko rozpoznane jest w niewielkim stopniu choć zainteresowanie nim sięga
już XIXw., kiedy to odnotowano pierwsze prace o charakterze archeologicznym,
następne miały miejsce w okresie międzywojennym oraz kilka sezonów badań w
latach 50-60. Nigdy nie były to jednak prace zakrojone na duża skalę, stąd
nikły stopień wiedzy o grodzisku. W wyniku tych prac ustalono iż grodzisko
założone zostało przez ludność tzw. kultury łużyckiej, na starszych warstwach
osadniczych z okresu Neolitu i zamieszkiwane było w okresie wczesno
Halsztackim tj. około (650-550 p.n.e.). W tym okresie osada otoczona została
wałem zbudowanym z gliny, piasku oraz dużej ilości drobnych kamieni
pochodzenia calcowego. Następnie przez stulecia grodzisko było opuszczone i
ponownie zamieszkane dopiero we wczesnym średniowieczu tj. VIII-IXw.
Umocnienia średniowieczne miały prawdopodobnie konstrukcję skrzyniową
wypełnioną ziemią, po których zachowały się tylko belki i słupy.
W wyniku przeprowadzonych dotychczas badań ustalono iż majdan grodziska
posiadał kształt owalny, o nieregularnej linii brzegowej. Jego wymiary to 124
w linii pn-wsch - pd-zach i 97m. w linii pn-zach - pd-wsch. Szczyt wzniesienia
jest płaski lekko opadający z północnego wschodu na południowy zachód.
Grodzisko zajmuje powierzchnię 4,8 ha z czego majdan ma 2 ha. Na obwodzie
majdanu ciągnie się wał zachowany do dziś w stanie szczątkowym. Odcinki
zachowanego wału możemy podzielić na trzy części:
a) niski i krótki (północno-wschodni);
b) najwyższy (dochodzący do 2,2 m. wysokości) ośmiometrowy odcinek
wschodni;
c) także niski ale za to najdłuższy odcinek południowo-zachodni.
Wysokość obecnego rozsypiska wału waha się od 0,5 - 1,5 m. podstawa 3-4-5m.
Zbocze grodziska nie przekracza 10m wysokości i przechodzi w pole uprawne.
Grodzisko oprócz właściwego wzniesienia z majdanem na szczycie posiada jeszcze
dwa tarasy, mniejszy zachodni i większy południowo wschodni oba leżące poniżej
majdanu. Taras południowy jest silnie zniszczony okopami i dołkami.
Widzialność z grodziska nie jest rozległa, ograniczają ją wokół rozciągające
się wzniesienia. Na północy - widoczne jest Wądroże Wielkie (2-3km), na
wschodzie zasięg powiększa się do 6km, na południowym wschodzie, wąskim
przesmykiem ponad wierzchołkami niskich wzniesień, sięga do 15km, na południu
bliskie wniesienie (2km) zamyka horyzont, na zachodzie natomiast widzialność
wzrasta, dosięgając wsi Ogonowice oddalonej o 6 km.
Sporządzono w oparciu o materiały zgromadzone
w Wojewódzkim Urzędzie Ochrony Zabytków
we Wrocławiu, delegatura w Legnicy.
|
